به عرف این روزها و آدمهای اعصاب خرد شده اش این حرفها غر غر و ناله است. اگر عصر خیساندن چسب شیرین تمبرهای 2 ریالی بود و اینها را برای دوستی آن سر ایران یا دنیا می نوشتی . می شد توقع داشت یک ماه بعد جوابی بلند بالا بهت بدهد. همین انتظار و شیرینی اش دلت را گرم میکرد.
سنجیده شدن ات با انداختن یک بیلاخ (لایک) پای نوشته ات نبود. حوصله مندتر بودیم. حوصله های بیشتر داشتیم برا کشف و شهود و درک و اینقدر حساب کتاب نمی کردیم.
خیلی هایمان حتی حوصله کامل خواندن این متن یک پاراگرافی را هم نداشتیم. اگر از آن دست افراد بودید که تا آخر خواندید به بقیه بگوید و کمک کنید کمی صبور تر و پر حوصل تر باشیم. جهان مدرن و ماشینی فقط مخصوص ما ایرانی ها نیست ،کشور های صنعتی و پیشرفته بیشتر کتاب میخوانند، بیشتر با هم حرف میزنند و سطح خشونتشان کمتر از سطح نفرت و خشونت در کشور ماست.