اول از همه خبر را از صفحه اینستاگرام حامد اسماعیلیون خواندنم. یک خط بود. کاملا خبری و بی قر و فر های مالوف ژونالیستی نوشته بود . فیلپ راث نویسنده از دنیا رفت. تازه افطار کرده بودم و آن اندازه دم داشتم که یک الکی از نوشیدن چند گیلاس بی الکل بهش دست می دهد. طول کشید تا پرت شوم اما به سال 1390 پرت شدم . عاشورا در آذرماه بود و من در اوج سربازی و علافی و بی علاقگی ام به ادامه زندگی وقتی احساس پوچی میکردم و شبها توی هییت صنایع دریایی وزارت دفاع عدس پلو به عزاداران خنده روی گرسنه تعارف میکردم و روزها قایم از چشم سرتیپ دوم گردالوی دوست داشتنی با هدفنم Anathema گوش میدادم و به ادامه زندگی نا امید بودم. تازه از دوست داشتن کسی به خاطر اینکه به رویم ریده بود فارغ شده بودم و فکر میکردم باید مغرور باشم و آنقدر هم دل گنده نبودم بتوانم متقابلا بهش برینم . چون واقعا دوستش داشتم. القصه اینکه وضعیت گه مرغی بود که بعدها هر وقت یادم می افتاد اعصابم خط خطی میشد .بگذریم که الان هم دورادور از اوضاع و احوالش مطلعم و هیچ پخی نشد.
اما آن سال آن شب شام غریبان که من از ظهر عاشورا تا هشت شب خوابیده بودم فرصت شد که "خشم " را بخوانم. تنها کتابی که به اندازه ناطوردشت بهم حال داد از یگانگی و تنهایی و تر زدن های شخصیت اصلیش. آدمی که دانسته تر میزند آدمی که میتواند بهتر یا بهترین باشد و تر میزند آن حس وحشیانه خود ویگرانگری اش رام ام میکرد. آرامم میکرد سر وجدم می آورد که تنها نیستم. از این حیث من مدیون فلیپ راث هستم نویسنده کهنه کارو کار درست که دیر در ایران شناخته شد و هفت هشت سالی است کارهایش ترجمه میشود. یکی دو داستان در داستان همشهری خواندم و کتاب "خشم " کتاب دیگرش "شوهر کمونیست من" را سالهاست میخواهم بخوانم راستش آنقدر که خشم برایم خوب بوده که دوست ندارم با خوانش دیگری از راث خرابش کنم. امیدوارم ازم بابت این قضیه نارحت نشود. فعلا نمیتوانم یا نمیخواهم که چیز دیگری از راث بخوانم. مارکوس مسنر کتاب بودم من. همانقدر دلشکسته و سر خورده و وسواسی که دارد یک به یک به تپه های زندگی اش میریند و جلو میرود. بدی اش این بود که این گند زدن ها افتخاری به همراه نداشت. چیزی نبود که بشود به دوستت تعریف کنی و بیشتر آن روی وسواسی ات را اذیت میکند و افسرده ترمیکند. روحش قرین رحمت خدای خودش باد و اینکه حتم دارم جایش در حوالی بهشت است چرا که با کتابش دوزخی را لحظاتی برای از آدمیانی دریغ کرد.
یادش گرامی
