یک جایی یک زمانی در یک کارگاهی قرار شد یک نامه عاشقانه بنویسیم. برای محبوبی که حتی اسمش را هم قرار نبود خودمان انتخاب کنیم. محبوب من به قید قرعه از بین مریم و نازنین و نسترن و شیوا این یکی درآمد. من چند سطری برایش نوشتم. هیچوقت هیچ کجا منتشرش نکرده بودم. حتی از خواندنش در کارگاه هم شرم داشتم. شانسم زد اتفاقی افتاد نوبت خواندن به من نرسید. حالا در بلبشو کرونا و روزهای بارانی لا به لای فایل ها و کاغذهایم مجدد پیدایش کردم. گفتم اینجا منتشرش کنم. شاید بخوانید حالتان کمی بهتر شود. کسی برای آدم نامه عاشقانه بنویسید حال خوب کن است. هرکه میخواهد باشد. یک جور نامه سرگشاده است به همه محبوب های نازنین بی محبوب..... مشغول ذمه من هستید بخندید یا فکر کنید خبری هست.
نازنینی، نازنین، نازی، ناز خانم، ناز دانه جان
سلام
من چه بخوانم تورا؟ چگونه تورا توصیف کنم؟ روی رج به رج بافت پیراهن و لباسهایت بنویسم Fragile، بنویسم و بچسبانم که پوست این زن از شیشه است.پوست پیاز است.نرم است،نازک است.با احتیاط و احترام برخورد کنید.زن است.یک زن تمام. که برایم حس مداوم است،انگیزه تمام وقت که به یگانگی و ویرانی میکشاندم.
به انسانیت و عاشقانگی. به فراموشی،فراموشی محض از خود. بهتر بگویم به فراموشی از هرچه مرا از تو دور میکند.
نازنینی که اینگونه محو نگاه ات هستم. محو نگاهی که تاب دار است از پشت عینک و من همین تاب را دوست دارم همین منحصر به فرد بودن و قشنگی اش که مرا از خود بی خود میکند. وقتی آفتاب دم غروب می پاشد روی موهایت ، موهایی که خمیر مایه حریر است دل رعشه آهوی رمیده از صیاد، بس که ظریف است، بس که آدم را می کُشد، بس که آدم را می کِشد.بس که دستها و انگشتانم را میخواند. تا تاب دهمشان ، راه بگیرند بینشان و بازی بازی کنند تا خواب بیایید سراغت. خواب شوی یک خواب کوتاه حتی ، همان دم، ساعتها از کار بیافتند.زمان نگذرد. سرو صورت زیبایت و شلال موهایت لای سر پنجه هایم باشدو مشامم مملو از عطر تو باشد. بوی مداوم تو.
من دیگر من نباشم. ندانم کی ام؟ بهر چه بوده ام و حس کنم زندگانی (آنچه گذشته است) همه باد هوا بوده ، عذاب مداوم بوده است و حالا تمام شده. شفق دور در آسمان به روشنی گراییده و حالا آن دیدنت ،لحظه لمس کردنت، فکر بوییدنت، زندگی است.
نازنینی که نمیدانم با او چه کنم. پوست کلفتی ام در مقابل تو کلافگی پسر بچه های دم بلوغ است.در ندانستن در شتاب زدگی در کلافگی و استیصال که چه بگویم؟ چه کار کنم؟ کجا بروم.
لابد میخندی؟شاید هم اخم کنی؟ لابد زنده شوم یا بمیرم.
لابد می گویی دیوانه ام. میگویی دروغگویم و.... باشد همه اینها را دوست میدارم. اما خواهشا چیزی بگو. بی حرف نمان. من میآیم مینشینم ساعتها به همین چند عکس ات نگاه میکنم. به لوزی ای رنگی روی پولیورت به انعکاس عجیب نور روی موهایت به تراش بینی و تیزی چانه ات.آنقدر بی حرف مینشینم که گوشی خاموش شود. که شب تار شود. که چشم هایم آب بیاورد.
به آنچه برایت مقدس و عزیز است،به جان کتابخانه ات. به جان نیما که دوستش داری وشعرش را میپرستی، جوابم بده.
یا به قول شاملو که میپرستمش "پیش از آنکه در اشک غرقه شوم چیزی بگو"
میوه بر شاخه شدم
سنگ پاره در کف کودک ، طلسم معجزتی مگر پناه دهد از گزند خویشتن ام
چنین که دست تطاول به خود گشاده، منم.
بالا بلند
در جلوخان منظرم
چون گردش اطلسی ابر قدم بردار
از هجوم پرنده بی پناهی
چون به خانه باز آیم
پیش از آنکه در بگشایم
بر تخت گاه ایوان
جلوه ای کن
با رخساری که باران و زمزمه است.
