روزی که خدا همه دو هفته از همراهی تیمش محروم شد.

یک دوستی میگفت من هر وقت تلویزیون دولتی ایران را نگاه میکنم محتاج به دستشویی میشوم.میگفت مجری های تکراری رسانه مثلا ملی حکم ملعین قوی(چیزی شبیه روغن کرچک)را داردند.همان زمان لبخندی به این طنز ظریفانه دوستم زدم و ازش گذشتم امشب دوباره دست بر قضا 10 دقیقه بعد از افطار چشمم به تلویزیون افتاد. رئیس کمیته انظباطی فدراسیون فوتبال را توی برنامه ای به اسم این شب ها و با مجری زیادی محافظه کار و مبادی آداباش دیدم.مجری در سکوت بود و شریفی از آنجا که مانند گذشته دنبال میکروفن و دوربین برای عرض اندام می گشت رشته سخن را توی دست داشت.درست در شب شهادت بزرگ ترین مرد شیعان داشت در باره حضرت علی صحبت میکرد.برایم جالب بود شخصی که به راحتی برای تامین بودجه فدراسیون و نهاد مطبوعش جریمه های خودسر و بنی اسرائیلی از اهالی فوتبال میگیرد.داشت در مورد عدالت علی سخن به زبان می آورد.در مورد بزرگواریش شخصی که حنیف عمران زاده .خداد عزیزی علی کریمی و خیلی های دیگر حتی پیرمرد سفیدی مثل سهراب بوقی که سالهاست بوقچی و رونق بخش سکو های استقلالی هاست را از زیر تیغ قصاوت خودش گذرانده.فکر میکنم این عین تضاد در ارزش هاست خود خودشه.گیج کننده است خیال کن که بخواهی در مورد بزرگ مردی قضاوت کنی حرف های کی را باید باور کنی به حرف کی دل ببندی؟شریفی و امثالهم؟یا دلت و انچه می بینی؟ فکر میکنم ارزش هامان به باد رفته بد جوری به باد رفته .شاید هم به باد رفته بوده و ما خبر نداشتیم.بیخیال ماجرا شوید.